แผ่นดินแผ่นฟ้ามืด ดับตะวัน
ปางพระเสด็จดับขันธ์ นิราศแล้ว
สามโลกวิโยค กัน-แสงโศก
โอ้ทูลกระหม่อมแก้ว ยะเยียบน้ำตาหนาว
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ตอนฉันเกิดมา ไม่มีใครบอกว่าฉันต้องรักพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพล อดุลยเดช มหิตลาธิเบศรรามาธิบดี จักรีนฤบดินทร สยามมินทราธิราช บรมนาถบพิตร แต่ฉันรักด้วยตัวของฉันเอง ด้วยสายตาที่มองเห็น และหัวใจของคนไทยคนหนึ่งที่มีต่อพระองค์ท่าน
ฉันเห็นพระเจ้าอยู่หัวฯ เสด็จพระราชดำเนินไปในที่ไกลแสนไกล กันดาร น้ำไฟเข้าไปถึง ฉันเห็นท่านนั่งลงกับพื้นดิน เพื่อสอบถามความทุกข์ร้อนของประชาชนเป็นเวลานานๆ โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ฉันเห็นภาพหยาดเหงื่อของพระองค์ไหลเต็มแก้ม เต็มจมูก ทั่วทั้งใบหน้า ฉันเห็นสิ่งที่พระองค์ดำริ กลายเป็นสิ่งที่ทำให้คนไทยมีชีวิตที่ดีขึ้น
พระองค์ทรงสร้างเขื่อนขนาดใหญ่ ไว้เก็บน้ำไว้ใช้ในหน้าแล้ง เพื่อการประมง เพื่อการเกษตรกรรม เพื่อผลิตกระแสไฟ เพื่อป้องกันน้ำท่วมในเขตเมืองหลวง
พระองค์ท่านทำให้น้ำเสียกลายเป็นน้ำดี คิดค้นการเติมออกซิเจนในอากาศ จนกลายเป็น กังหันน้ำชัยพัฒนา จดสิทธิบัตรจนฝรั่งยอมรับไปทั่วโลก
พระองค์ทรงเสกฝนได้ ท่านทำให้เกิดฝนได้จริง เราเรียกว่า การทำฝนหลวง ท่านเสกฝนเพื่อให้พื้นที่แล้งได้มีน้ำ เพื่อให้เกษตรกรได้ทำมาหากิน เพื่อให้คนจนได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ท่านได้รับการยกย่องจากนานาประเทศให้เป็นพระบิดาแห่งฝนหลวง
พระองค์ยังเปลี่ยนดินเปรี้ยวให้เป็นดินดี ด้วยวิธีการ แกล้งดิน ทรงดำริค้นคว้าจนรู้ว่า น้ำ สามารถเปลี่ยนดินเปรี้ยวเป็นดินดีได้ ใช้น้ำล้างความเป็นกรดของดินเปรี้ยวแล้วใช้ปุ๋ยไนโตรเจนและฟอตเฟส ก็จะปลูกพืชได้ผลผลิตดีได้
หรือแม้กระทั่งดินเสื่อมโทรม พระองค์ก็ทำให้กลับมาอุดมสมบูรณ์ด้วย หญ้าแฝก ที่ป้องกันการซะล้างของหน้าดิน และทำให้ดินร่วน เหมาะแก่การทำเกษตรกรรม
และทรงแนะนำแนวทางการใช้ชีวิตแบบพอเพียงและยั่งยืนอีกด้วยเพราะทรงห่วงว่าประชาชนของพระองค์จะไม่มีกินยามเศรษฐกิจของโลกกำลังย่ำแย่ เพราะระบบเศรษฐกิจพอเพียงจะทำให้คนไทยอยู่ได้ ระบบที่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง พึ่งพาตัวเองได้ ทุกอย่างในครัวเรือน เอื้อประโยขน์ซึ่งกันและกันหมด
นี่ยังเป็นส่วนเล็กน้อยที่พระองค์ทำเพื่อประชาชนชาวไทย
วันนี้ ที่บรมมหาราชวัง ท้องสนามหลวง ผู้คนจากทั่วสารทิศ ต่างพากันแต่งเสื้อผ้าสีดำ ไว้ทุกข์ให้กับพระองค์ ประชาชนที่มาล้วนมีใบหน้าที่เศร้าหมอง นองน้ำตา การรวมตัวกันครั้งนี้ ถึงผู้คนจะดูมากมาย แต่ก็ดูเงียบงัน ไร้สรรพเสียงแห่งความรื่นเริง เพราะทุกคนต่างก็มาด้วยหัวใจดวงร้าว เป็นที่น่าเวทนายิ่ง
…รู้ว่ามาลำบากก็อยากมา
โบกรถโบกรามานอนเฝ้า
ตากแดดตากฝนก็ทนเอา
ทิ้งเรือนทิ้งเหย้า ทิ้งทั้งปวง
ฉากหน้าคือมหาราชวัง
ฉากหลัง คือ ท้องสนามหลวง
นั่งยอง มองแสงไฟสาดแสงดวง
น้ำตาร่วงคิดถึงแต่พระองค์
(สุภาพ คลีขจาย)
ฉันก็เป็นประชาชนคนหนึ่งที่มีโอกาสได้เดินทางมาส่งพระองค์ท่านเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยหัวใจที่รักและภักดีต่อพระองค์
ที่ท้องสนามหลวง ประชาชนมากมายล้วนอยู่ในอาการโศกเศร้า แต่ทุกคนก็มีแววตาที่มุ่งมั่นที่จะมาส่งพระองค์ และตั้งใจทำความดีถวายท่าน ฉันได้เห็นความรักของประชาชนที่มีต่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในพระบรมโกศ รัฐบาล ภาคเอกชน ประชาชนทุกหมู่เหล่า ต่างมาแสดงความรักความสามัคคี ทำความดีถวายท่าน
ฉันได้เห็นโรงครัว โรงทาน ที่เต็มไปด้วยความรักความสามัคคีของคนในชาติ ได้เห็นมือของผู้ให้ ตักอาหารแจกจ่าย ส่งต่อไปยังมือของผู้รับ นาทีนั้น ต่างคนต่างมีรอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปาก กลบรอยเศร้าโศกคลายการสูญเสียพระองค์ ลงไปได้บ้าง
ฉันได้เห็นความรักความสามัคคีของคนในชาติ ได้เห็นความตั้งใจของทุกคนที่จะทำความดีถวายท่านแล้ว น้ำตาฉันก็ไหล
ถึงแม้วันนี้ ฉันจะเสียใจไมแพ้ประชาชนชาวไทยที่รักพระองค์ แต่การสูญเสียครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมให้สูญเปล่าอย่างแน่นอน ฉันจะยึดคำสอนของพระองค์เป็นหลักชัยในชีวิต
ขอน้อมส่งเสด็จสู่สวรรคาลัย
