เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นขณะที่พี่เสกเดินเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อ มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าเซเว่นและพูดว่า “พี่ครับ ขอน้ำกินขวดนึงได้มั้ยครับ ผมหิวน้ำ” พี่เสกซื้อของเสร็จ ชายหนุ่มคนนั้นก็เดินจากไป แต่พี่เสกรีบตะโกนเรียกไว้ “น้องๆ เอาเงินไปซื้อน้ำกิน”

หลังขึ้นรถ พี่เสกก็พูดขึ้นมาว่า “น่าสงสารเขาเนาะ คงไม่มีงานทำ ตอนพี่มาอยู่กรุงเทพใหม่ๆ ก็ไม่มีอะไรทำเหมือนกัน แต่ไม่ลำบากถึงขนาดนี้” คำพูดของพี่เสกที่รู้ดีว่าหลายคนต้องดิ้นรนเมื่อเข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่

จากนั้นกาก้า (หลานของพี่เสก) ถามขึ้นมาว่า “ลุงเสกทำงานอะไรครับ” พี่เสกตอบว่า “ลุงก็รับจ้างทำหลายอย่างเลย ลุงเสกจน” กาก้าฟังแล้วพูดขึ้นมาด้วยความไร้เดียงสา “โห สงสารลุงเสกอ่ะ แต่ตอนนี้ลุงเสกก็รวยแล้วนะครับ” พี่เสกยังเล่าให้หลานฟังเพิ่มเติมอีกว่า “กาก้ารู้ไหม หมาแมวจรอดข้าวเยอะมาก พอลุงได้ไปช่วยเค้า ถึงได้รู้ว่ามันเยอะจริงๆ ลุงเสกก็สงสารและเศร้า”

เรื่องราวนี้สะท้อนตัวตนของความเป็น “โลโซ” วงดนตรีที่เกิดมาจากคนธรรมดาและไม่เคยลืมรากของตัวเอง