ไ ม่ ว่ า ใ ค ร จ ะ ทุ ก ข์ ห รื อ จ ะ สุ ข
เ ว ล า ก็ ไ ม่ ไ ด้ ส น ใ จ
เ ว ล า จ ะ เ ดิ น ไ ป ข้ า ง ห น้ า
อ ย่ า ง เ ที่ ย ง ต ร ง
พ ร้ อ ม ฉุ ด ก ร ะ ช า ก ทุ ก สิ่ ง
ไ ป จ า ก เ ร า ที่ ล ะ ช้ า ๆ
ต่อให้พยายามฉุด พยายามกอด
พยายามรั้งไว้แค่ไหน
ทุกอย่างก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไปอยู่ดี
เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น อ ย่ า ไ ด้ ก ลั ว
ว่ า ค ว า ม ทุ ก ข์ ที่ เ กิ ด ขึ้ น นั้ น
จ ะ ค ง อ ยู่ ต ล อ ด ไ ป
อย่าคิดว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นมานั้น
จะทำให้ชีวิตเราทั้งชีวิตไร้ค่า
เปรียบดังบาดแผลที่เกิดขึ้นบนตัวเรา
เวลาจะค่อยๆรักษามันที่ละน้อย จะใหญ่แค่ไหน
จะเล็กแค่ไหน เพียงเราใช้ยารักษา
มันก็หายเร็วเท่านั้น คงเหลือเป็นเพียงแผลเป็น
แผลใจก็เช่นกัน ยาที่รักษานั้น มันไม่มีหรอก
แต่วิธีรักษานั้นมี คือการคิดที่จะทำความเข้าใจ ปล่อยวาง แล้ว มันจะผ่านไป แล้วมันจะหายเอง
เป็นเพียง ความทรงจ ำในใจ
ที่เราเลือกได้
ว่าจะทนทุกข์ด้วยการเฝ้าคิดถึง
แ ต่ อ ดี ต ห รื อ นึ ก ถึ ง มั น บ้ า ง
แ ต่ ก็ เ ข้ า ใ จ ว่ า มั น ผ่ า น ไ ป แ ล้ ว