สำหรับอดีตนักร้องหนุ่มอย่าง เจมส์ เรืองศักดิ์ ได้ออกมาเผยประสบการณ์ว่าวันนี้เมื่อ ๒๐ ปีก่อน เครื่องบินของสายการบินไทย เที่ยวบิน TG261 นำผู้โดยสารบินจากกรุงเทพมหานครไปยังจังหวัดสุราษฎร์ธานี เมื่อเครื่องบินเริ่มลดระดับลงสู่ท่าอากาศยานสุราษฎร์ธานี สภาพอากาศมีฝนตกหนักและทัศนวิสัยไม่ดี เนื่องจากพายุดีเปรสชัน นักบินพยายามนำเครื่องลงจอดถึง ๒ ครั้งแต่ไม่สำเร็จ จนครั้งที่ ๓ เครื่องยนต์เกิดชะงัก ทำให้เครื่องบินตกกระแทกพื้น เครื่องเสียหลัก หางเครื่องฟาดหอบังคับการบินบางส่วน เครื่องเสียการทรงตัวพุ่งตกลงไปในป่ายาง มีผู้เสียชีวิต ๑๐๑ คน และได้รับบาดเจ็บ ๔๕ คน หนึ่งคนรอดชีวิตในเหตุการณ์นั้นที่ทุกคนรู้จักกันดีนั่นก็คือ เจมส์ เรืองศักดิ์ ล่าสุดเจ้าตัวก็ได้เผยประสบการณ์ขนหัวลุกก่อนเครื่องบินตก 20 ปีที่แล้วไว้อย่างน่าสนใจว่า….
ผมเห็นสิ่งที่อยู่ในรูปเคลื่อนไหวมือขึ้นลง ผมพยายามขยี้ตาตัวเอง เพราะคิดว่าคงเป็นอาการเบลอของสายตา หรืออาการงัวเงียจากการทำงานหนักในช่วงนั้น… แต่สิ่งที่เห็นก็ยังเหมือนเดิม ที่เพิ่มและทำให้ผมกลัวคือ ผมรู้สึกว่ามือผมกำลังถูกทำให้ขยับตามท่าทางในรูป และเหมือนอยู่ในภวังค์ วันนั้นผมตกใจมาก แต่สักพักอาการทั้งหมดก็ค่อยๆหายไป จนผมสามารถนอนหลับได้ ผมเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่เล่าให้ใครฟังเลย เพราะผมเชื่อในวิทยาศาสตร์อย่าง100% เเละเชื่อว่ามันมีคำอธิบายในทางการแพทย์ของอาการเบลอ หรืออาการมองเห็นภาพแปลกๆ เฉกเช่นเดียวกับอาการผีอำ ที่มีคำอธิบายในทางการแพทย์…
วันที่เกิดเหตุการณ์เครื่องบินตก ผมตื่นขึ้นมาหลังจากสลบเพราะเครื่องกระแทกพื้นอย่างรุนแรงและเเตกเป็นเสี่ยงๆ ผู้คนที่นั่งใกล้ๆผม อยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้..ในขณะที่ผมออกจากตัวเครื่อง เดินเข้าไปในป่าที่มืดจนรู้สึกกลัวจนต้องย้อนกลับมาที่คันดิน…นั่งรอสักพักจึงมีหน่วยกู้ภัยเข้ามาช่วยเหลือ…
ผมจำได้ว่าตอนที่อยู่หลังรถกู้ภัยผมอยากหลับ ในสถานการณ์น่ากลัว…แต่ผมกลับรู้สึกสบายหากได้หลับ หลับตาลงเมื่อไหร่จะเห็นแสงสีขาวๆเหมือนตัวเองลอยๆ แต่ในขณะที่ผมรู้สึกแบบนี้ ผมได้ยินเสียงเรียกใกล้หูพูดช้าๆว่า “ตื่น ตื่น” อยู่ตลอดเวลา ผมเข้าใจว่าเสียงนั่นน่าจะเป็นเสียงของกู้ภัย แต่ลืมตามากลับไม่เห็นใครกำลังพูด และไม่ได้อยู่ใกล้หูผมด้วย รวมถึงแอร์โฮสเตสที่อยู่ข้างๆผม (ทราบว่าปัจจุบันเธอได้เสียชีวิตไปแล้ว จากอาการป่วยอย่างอื่น) เธอก็อยู่กับอาการบาดเจ็บของตัวเอง…ผมได้ยินเสียงนี้อยู่ 2-3ครั้ง ในขณะอยู่ท้ายรถกู้ภัย
ผ่านเวลาไป 2ปีหลังจากที่ผมหายจากการพักรักษาตัว
ผมก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย…จนวันนึง
มีรุ่นพี่ท่านนึงที่ผมเคารพโทรมาหาผม และบอกผมว่า
“คืนนั้น ท่านมาหาเจมส์จริงๆนะ “
“คืนไหนพี่?? “ ผมถาม
“คืนที่เจมส์มองรูปท่าน และท่านแสดงตัวให้เห็นน่ะ”
“ท่านช่วยเจมส์ไว้นะ…และจะคอยดูแลเจมส์อีกหลายปี”สิ้นประโยคนี้ ผมขนลุกซู่ และผมไม่พูดอะไรต่อ เพราะพูดไม่ออก รู้สึกพิศวงว่าพี่เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ในใจก็เถียงว่าไม่จริง แต่ผมก็ยังหาคำอธิบายกับปรากฏการณ์นี้ไม่ได้ ด้วยความอยากรู้ผมจึงตัดสินใจ
ไปนั่งคุยกับรุ่นพี่ท่านนี้ สิ่งที่พีคที่สุดคือ
“ เขาพูดถึงคำว่า ตื่น ตื่น “ ซึ่งผมไม่เคยพูดที่ไหน!! ผมพูดเรื่องมีคนปลุกช่วงปีหลังๆนี่เอง และผมก็ไม่เคยพูดถึงเสียงปริศนานี้ ใครถามผมจะบอกว่าคนในรถปลุก เพราะไม่อยากให้เกิดกระเเสว่างมงาย… จากวันนั้นผ่านมา 20ปีพอดี รูปสิ่งศักดิ์สิทธิรูปนั้นยังอยู่ที่บ้านผม แต่ก็ไม่เคยเกิดเหตุการณ์น่าพิศวงแบบนั้นอีกเลย
หลายปีที่ผ่านมา มีหลายสำนักพูดถึงเหตุการณ์เครื่องบินตกและบอกว่าผมคล้ององค์นั้น องค์นี้ถึงรอด แต่ในความเป็นจริง วันนั้นผมไม่ได้คล้องอะไรเลยครับ ถ้าจะมีเรื่องที่เกี่ยวกับความเหนือธรรมชาติ ก็คงมีแต่เรื่องรูปสิ่งศักดิ์สิทธิรูปนี้รูปเดียวครับ