พ่อแม่ เป็นผู้ให้กำเนิดแก่ลูก เลี้ยงดู ป้องกันและรักษา พ่อแม่ที่เป็นพ่อแม่จริงๆ เมื่อให้กำเนิดลูกแล้วจะไม่ทอดทิ้ง ถึงแม้จะประสบความลำบากยากจน ลำเค็ญสักเพียงใดก็ตาม ก็จะไม่ทอดทิ้งลูก กลับคอยป้องกันภัยอันตรายต่างๆ ไม่ให้เกิดแก่ลูก เมื่อมีเหตุสุดวิสัยที่จะป้องกันได้ เช่น ต้องประสบภัยคือความเจ็บไข้ได้ป่วย พ่อแม่ก็ไม่ทอดทิ้งพยายามทำการรักษา พยาบาลด้วยตัวเองบ้าง หาหมอมารักษาบ้าง บางครั้งพ่อแม่ต้องทำงานหนัก อาบเหงื่อต่างน้ำ ยอมอด ยอมทนเพื่อลูก ต้องการให้ลูกได้ศึกษาเล่าเรียน มีความรู้ ความฉลาดเท่าทันคนอื่น
ดูแลพ่อแม่ เป็นหน้าที่ “ไม่ใช่ภาระ” หลายๆคนคงมี “ความกตัญญู” อยู่ภายในตัวเองด้วยกันทั้งนั้น แต่ขึ้นอยู่ที่ว่า ใครจะมีมากหรือน้อยเพียงใด
แต่คุณรู้หรือไม่ว่า การกตัญญูกตเวทีนั้นสามารถ สร้างบุญกุศลให้กับตัวเราเองได้อย่างมากมายเลยทีเดียว
หลายคนบ่นว่า เหนื่อย และหมดกำลังใจ หมดแรง ในการเลี้ยงดูพ่อแม่ที่ แก่ชรา หรือ ท่านป่วยการดูแลลูก สามีภรรยา บริวารทั้งหลาย อยากให้คุณได้ลองมองด้วยจิตที่มีกุศล
การดูแลอุ้มชู เหล่านั้น เป็นการสร้างบุญ ที่ยิ่งใหญ่มาก ทำบุญกับพ่อแม่ ดีกว่าทำกับคนอื่นหรือที่ไหนทั้งสิ้น ในทางโลกล้วนได้รับการสรรเสริญ ในทางธรรมล้วนได้รับการยกย่อง
ทำบุญกับลูก ด้วยมิหวังผล ไม่ได้คิดว่าจะต้องได้อะไร ตอบแทนเต็มบุญ เลยที่ได้ทำแม้แต่สัตว์เลี้ยง หรือสัตว์ ที่เราไม่ได้เลี้ยงเราให้อาหารให้ความรักเลี้ยงดู เราให้ความเมตตาไม่ได้หวังผลตอบแทน
เพียงแค่เห็นเขาอิ่มมีความสุข จิตใจเรามีแต่สูงขึ้นๆๆๆ กิเลสไม่ดีแทรกตัวเข้ายาก อย่ามองว่าเป็นภาระ แต่ให้มองว่า เรากำลังสร้างบุญที่ยิ่งใหญ่
คนดี ย่อมเป็นที่ยกย่องนับถือของคนทั่วไป เพราะอำนาจของความกตัญญูกตเวที ดังพระบาลีที่ว่า “ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี”
กตัญญู หมายถึง บุคคลผู้รู้คุณของคนอื่น
กตเวที หมายถึง บุคคลที่ตอบแทนผู้มีคุณแก่ตน
ดังนั้น คำว่า กตัญญูกตเวที จึงหมายถึง บุคคลผู้รู้คุณที่คนอื่นกระทำแล้วและทำตอบแทน
