ต้องบอกเลยว่า…เป็นพระเอกเเนวหน้าที่หลายๆคนต้องรู้จักเขาเเน่ๆ สำหรับ “เวียร์ ศุกลวัฒน์” เเห่วิกหมอชิต เราจะไม่ยกให้เขาเป็นหนึ่งได้ยังไง เพราะว่าเขาเข้าวงการไม่ถึงปีมีเรื่องราวละครผ่านหูผ่านตาในจอ ถึง3เรื่องรวดเชียวนะ ตั้งเเต่เรื่องเเรก ‘พลิกดินสู่ดาว’ ตามติดมาด้วย ‘ภารกิจพิชิตดอกฟ้า’ และได้เป็นเรื่องที่สุดที่พึ่งผ่านพ้นมาเรื่อง ‘สายน้ำสามชีวิต’ อีกทั้งตอนนี้กำลังจะมีเรื่องใหม่ๆให้เห็นหน้ากันในละครเรื่อง เพลงรังสองฝั่งโขง เห็นเเล้วรู้สึกเหนื่อยเเทน
แล้ววันนี้เราจะขอพาคุณไปย้อนวัยเด็กของ หนุ่มเวียร์ กันสักหน่อย
เห็นหล่อเหลา เร้าใจเเบบนี้รู้ไหมหนุ่มเวียร์ ของเราเค้าเป็นชาวขอนเเก่นเเต่โดยกำเนิดนะ เกิดวันนี้ 18 เมษายน 2528 ที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ตำบล ในเมือง อำเภอ เมืองของเเก่น จังหวัด ขอนเเก่น เวียร์ได้บอกว่า น้ำหนักเเรกเกิดของเขาอยู่ที่ 2,700 กินโลกรัม คุณเเม่บอกได้เลยว่าเกิดมาตัวเล็กผอมบาง ขาวๆหน่อย หลายคนคงสงสัยกันว่าทำไมโตขึ้นถึงตัวใหญ่เเละดำขึ้นด้วย (หัวเราะ) เห็นคนอื่นเขาพูดกันว่าถ้าเกิดมาตัวเล็ด พอเราโตไปจะตัวใหญ่ครับ
เป็นเเค่บ้านพักราชการชั้นเดี่ยว คุณพ่อของเขาเป็นคนชอบปลูกต้นไม้ หลังบ้านจะมีสระน้ำเลี้ยงปราคาร์พผมก็ชอบเที่ยวเล่นเเถวนั้นด้วยส่วนหลังบ้านใหม่ย้ายออกมาตัะงเเต่ ตอนนี้ป.4 ตอนย้ายมาเเรกๆ มีความรู้สึกแปลกๆ เพราะเป็นหมู่บ้านชื่อว่า เขารักไทย เเถมตัวบ้านก็ใหญ่กว่าเดิมขึ้น เเถวนั้นไม่มีใครที่เรารู้จักเลย ผมเลยไม่ค่อยชอบเเละไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เเต่มุมในบเานที่ผมชอบมากๆเลยก็คือห้องรับแขกเพราะได้นั้งดูหนังดูทีวีกับครอบครัวเเล้วพ่อเเม่พี่ชาย
นอกจากธรงพยาบาลที่ได้ให้กำเนิดเวียร์มาเเล้ว สถานที่เวียร์นั้นได้เรียนตั้งเเต่อนุบาลจนถึงมัธยมเลยนั้นก็คือ โรงเรียน สาธิตมหาวิทยาลัยขอนเเก่น (มอดินแดง) ก็ตั้งอยู่ในรั้วของ ม.ขอนเเก่นเช่นกันเเถมยัง สอนติดคณะวิสกรรมศาสตร์ ม.ขอนเเก่นอีกตั้งหาก ชีวิตของเวียร์เลยได้วนเวียนอยู่เพียงเเค่นี้
ผมได้เรียนที่สาธิต ม.ขอนเเก่นจนถึง ม.6เลย
ในช่วงวัยอนุบาลผมชอบสนามเด็กเล่นเอามากๆ จะไปโรงเรียนเเต่เช้าเพื่อที่จะไปจองเครื่องเล่นที่ผมชอบ ที่ผมชอบส่วนใหญ่คือรถไฟโยก ช่วงประถมถึงมัธยมสถานที่ที่ผมชอบไปประจำที่ผมชอบก็คือไปพักพิงคือศาสสามเเยกบริเวณถนนโรงเรียน พวกผมชอบเรียกมันว่า ‘ศาลาคนเศร้า’ มีพวกผมอยู่เนี้ยแหละไม่ต้องเศร้านะ เฮฮากันตลอดเวลาที่ชอบไปนั้งเล่นกัน ชอบศาลานี้เพราะมีคนผ่านมาเยอะผ่านมาตลอด เป็นศูนย์ร่วมของการที่ได้เจอเพื่อนๆ พอเรียน จบปริยญาตรีผมก็ได้สอบเข้า ม.ขอนนเเก่นอีกรอบได้อีก ต้องเรียกได้เลยว่าชีวิตผมได้ติดอยู่กับที่นี้เกือบทั้งชีวิต
ตอนผมได้มีโอกาสกลับไปโรงเรียนมาบ้าง เพราะตั้งเเต่อยู่ใน ม.ขอนเเก่น ได้กลับไปหาอาจารย์บ้าง ไปนั้งเล่นในส่วนของอนุบาล ประถม มัธยมบ้างบางที มันก็มีความสุขดีนะที่ได้มองเห็นตัวเองตอนเด็กๆเวลาอยู่ที่เเบบนั้น
