หัวใจแกร่ง! สาวสตรองชอบเล่นกีฬา ดูแลสุขภาพดี แต่สุดท้ายก็ยังเป็นมะเร็ง??

เราชอบการเดินทาง ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตแบบคุ้มค่า ทำงานเก็บเงินได้สักก้อนก็ไปใช้ชีวิตต่างประเทศ ไปอยู่ออสเตรเลีย 1 ปี เงินหมดก็กลับมาทำงานใหม่เก็บเงินได้ก้อนใหม่ก็ไปอเมริกา อีก 1 ปี ฟังดูดีชีวิตน่าอิจฉาเนอะ จนเมื่อปี 2015 ก็กลับมาทำงานที่เมืองไทยอีกครั้งและก็ยังทำงานเหมือนเดิม

กลับมาทำงาน…ก็ยังคงหาเวลาไปปีนหน้าผาเป็นปกติ ในยิมบ้าง วันหยุดก็ไปต่างจังหวัดปีนหน้าผาของจริง ด้วยความที่ออกกำลังกายขนาดนี้ทำให้เราค่อนข้างแข็งแรงเลยล่ะ และมีซิ๊กแพ็คดูเป็นผู้หญิงสตรอง สุขภาพดีเพราะออกกำลังกายนี่แหละ ฟังดูดีชีวิตก็ไม่มีอะไรน่ากังวลเนอะ

วันหนึ่ง ในวันที่ท้องฟ้าดูขมุกขมัวประหนึ่งพายุฝนจากทะเลจีนใต้กำลังพัดผ่าน ในเดือนกรกฎาคม 59 อยู่ๆ ก็มีไข้และไอบ้างเล็กน้อย

ก็แค่…เป็นไข้ ใครๆ เค้าก็เป็นกัน!!
ก็แค่…ไอ ใครป่วยก็ไอกันบ้างป่ะ!!
มันก็แค่เรื่องเล็กๆ

ก็ยังมองโลกในแง่ดี รักษาตัวเอง ไปหาหมอ หมอก็บอกว่าแค่หวัดธรรมดาเห็นมั้ย? ไม่เห็นมีอะไรน่าห่วง
ยังใช้ชีวิตปกติประหนึ่งแค่สิวขึ้นก็แค่สิวเสี้ยนไม่น่าจะต้องกังวลอะไร

แต่…
นานวันเข้าทำไมไม่หายสักทีหว่าแถมยังไอมากขึ้นอีก และส่งผลไปถึงการนอนเพราะเวลานอนเราจะเริ่มรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยออก เราก็คิดเองเออเองว่าอาการแบบนี้…แกเป็นโรคกรดไหลย้อน (วินิจฉัยตัวเองเสร็จสรรพ)

ก็แค่…กรดไหลย้อน รักษาเองก็หาย!!
ก็แค่..โรคเบสิกไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นอะไร!!

คิดซะแบบนี้ก็ทานอะไรก็ได้ที่บรรเทากรดไหลย้อนวนไป สักพักก็เหมือนเดิมอาการไอกับแน่นหน้าอกไม่ได้ทุเลาหรือทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้เลย แถมยังกลับเป็นมากขึ้นอีก และอาการยิ่งเห็นชัดกว่าเดิมเมื่อมีเพื่อนเดินมากอดเรา เราก็จะไอทันที เดี๋ยว! เพื่อนมากอดควรตื้นใจ ดีใจไม่ใช่เหรอ แต่นี่ไอใส่เพื่อนซะงั้น

มันไม่ใช่แล้วค่ะ ตั้งสติค่ะ 1 2 3 ทีนี้ก็ลองเริ่มสำรวจตัวเองมากขึ้น ลองเอามือกดที่หน้าอกฝั่งซ้ายและขวาของเราเอง และพบว่าเมื่อเรากดที่หน้าออกข้างซ้ายนั้นเราจะรู้สึกแน่นหน้าอกและไอทันที เพื่อนๆ ที่ทำงานเห็นเราไอขนาดนี้เริ่มไม่ตลกละ บอกให้เรารีบไปหาหมอ

ก็แค่อาจจะเป็น…วัณโรค (เรานี่ก็ยังวินิจฉัยตัวเองไปเรื่อย) ไม่ได้น่ากลัวมากมาย
คิดเองเสร็จสรรพเดินเข้าโรงพยาบาลขอพบหมอทางด้านปอดเลยจ้า แลดูรอบคอบ ดูทำการบ้านมาดี ก็เล่าอาการทั้งหมดให้หมอฟัง

หมอ…น่าจะเป็นกรดไหลย้อนนะ
เห็นมะ หมอยังคิดแบบเราเลย แต่ก็เล่าให้หมอฟังว่ากินบรรเทากรดไหลย้อนแล้วก็ไม่ได้ดีขึ้น ก็บอกหมอไปว่าขอเอ็กซเรย์ดูเลยเพื่อความมั่นใจเพราะคิดว่าถ้าเป็นวัณโรครับการรักษาแล้วกลับบ้าน หาย จบ! เมื่อผลออกมา สิ่งที่เห็นในหน้าจอตอนนั้นคือ พบก้อนเนื้อประมาณ 10 ซ.ม. อยู่บริเวณช่องปอดทางด้านซ้าย คุณหมอเลยให้ไปผ่าตัดเจาะเอาชิ้นเนื้อไปตรวจ และรอผลอีก 1 สัปดาห์ และแล้วเมื่อวันฟังผลมาถึงหมอบอกว่าสรุปมันคือก้อนเนื้อมะเร็ง

จากนั้นคุณหมอก็ให้ทำเอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์เพิ่ม จึงพบว่าก้อนเนื้อที่โตขึ้นเป็นขนาด 13.9 ซ.ม. คือ..มันโตเร็วมาก คือ..ตกใจมาก ความรู้สึกตอนนั้นคือตัวชาไปหมดทั้งตัวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จากที่หัวเราะได้ในวันก่อนเหมือนโลกหยุดหมุนเพราะมีเพื่อนใหม่เข้ามาในชีวิต เพื่อนที่ไม่เห็นจะอยากรู้จักเลย

และแล้วมะเร็งก็มาเปลี่ยนชีวิต
เปลี่ยนให้ผู้หญิงสตรองอย่างเรากลายมาเป็นทุกข์ เป็นซึมเศร้าจนต้องพบแพทย์ และวิธีการทำใจยอมรับกับปัญหาของเราคือ

คิดเสมอว่าทุกเรื่องร้ายๆที่เราเผชิญ มักมีเรื่องดีๆแฝงอยู่ในนั้นด้วยเสมอ เราจะเลือกมองแต่เรื่องดีๆ เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง อย่างน้อยมันก็มีโอกาสหายได้

โฟกัสว่าต้องหาย เราโชคดี เราต้องไม่เครียด เพราะเมื่อเครียด คนรอบข้างก็จะเครียดตาม เมื่อคนรอบข้างเครียดตามเราก็จะไม่มีกำลังใจ เพราะฉะนั้นเครียดได้ ท้อได้ ร้องไห้ได้ แต่ห้ามนาน

สำหรับเราเมื่อเราแย่ เราจะหันหน้าเข้าหาหน้าผาไปปีนผา เจอเพื่อนๆ เพื่อให้ความกังวล และความเครียดผ่อนคลายหายไป

แผนการรักษาของเราคือ 6 ครั้ง รับแบบ 24 ชั่วโมง 5 วันต่อเนื่อง!!

ครั้งที่ 1 – กำลังใจดีมาก!! เพื่อนแห่มาเยี่ยมกันทุกวัน มีอาการแพ้บ้าง คือ คลื่นไส้ ร้อนๆหนาวๆ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เมือครบ 5 วันเราก็กลับบ้าน แต่พอกลับบ้านไปได้รับการกระตุ้นเม็ดเลือดขาวผลข้างเคียงของการกระตุ้นเม็ดเลือดขาวครั้งนั้น ทำให้เราปวดตัวมากถึงขนาดคลานเข้าห้องน้ำเลย

ครั้งที่ 2 – แพ้หนักมาก!! ทานอะไรก็ไม่ได้ แถมด้วยจิตตกหนักมาก ซึมเศร้ารุนแรง ถึงขนาดอยากดึงสายคีโมออก คิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว หลังจากหมอได้ยินแบบนั้น วันรุ่งขึ้นหมอก็ให้อดีตคนไข้ที่หมอเคยรักษาแล้วหายแล้ว มานั่งพูดคุยแชร์ประสบการณ์กับเราที่โรงพยาบาล ว่าพวกเค้าผ่านอะไรมาบ้าง แย่กว่าเราแค่ไหน ทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น หมอบอกเราว่า ท้อได้ เครียดได้ แต่อย่านาน เพราะทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราเอง

ครั้งที่ 3 – ว่าด้วยการเก็บสเต็มเซลล์!! ต้องการทั้งหมด 3 ล้านเซลล์ เก็บครั้งนี้เพื่อเอาไว้ใช้ยามต้องปลูกถ่ายไขกระดูก การเตรียมตัวก่อนเก็บสเต็มเซลล์ของเราคือ ออกกำลังกาย ซิทอัพ แพลค์ เราออกอยู่ 2-3 วันก่อนจะเก็บสเต็มเซลล์ ใช้เวลาเก็บ 5 ชั่วโมง เก็บได้ 13.7 ล้านเซลล์ ซึ่งเยอะมากและผู้ป่วยไม่เคยมีใครได้เยอะแบบนี้

ครั้งที่ 4 – อยู่โรงพยาบาลแค่ 8 วัน!! อาการข้างเคียงยังเหมือนเดิมกับทุกครั้ง คือคลื่นไส้หนักและทานอะไรไม่ค่อยได้ แต่วิธีแก้ของเราคือ ทานไอศครีม และน้ำหวานแช่ฟรีซ เพื่อให้ตัวเออได้แรงจากน้ำตาล และของเย็นๆ มักทานง่ายและสดชื่น รวมถึงทานน้ำผลไม้กล่องด้วย เมื่อออกจากโรงพยาบาล ก็ไปออกกำลังกายเกือบทุกวันเช่นเคย

ครั้งที่ 5 – อยู่โรงพยาบาลแค่ 6 วัน!! พอเราออกจากโรงพยาบาลไปเราก็ไปปีนผาทั้งในยิม และนอกยิม เพื่อเตรียมความพร้อมกับการรักษาครั้งต่อไป คือ ครั้งที่ 6 ซึ่งเราหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายของเราตามแพลนที่หมอวางไว้

หลังจากผ่านจุดที่ยากที่สุดในชีวิต คือการยอมรับมะเร็งเข้ามาในชีวิต และอยู่กับมันให้ได้ เราจึงพยายามลุกขึ้นสู้ คิดดูนอนโรงพยาบาลเรายังออกกำลังกาย หลังจากการรักษาเราก็ยังไปปีนผาเหมือนเดิม แต่ทั้งหมด ต้องตรวจเลือดก่อนเพื่อป้องกันตัวเอง และรักษาความสะอาดของทุกอย่างให้มากที่สุด

เราไม่ได้สู้เพื่อตัวเองเท่านั้นยังต้องสู้เพื่อคนรอบข้าง และ สู้เพื่อแม่

เพราะมะเร็งมาทำร้ายชีวิตของเราไม่ได้นานหรอก เราเชื่อแบบนี้ การป่วยทำให้เราเชื่อว่าโลกนี้ไม่มีโชคร้ายหรอก ขอเพียงแต่เราเลือกมองมุมดีๆ ของมัน ยอมรับ และเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน แค่นี้เราก็มีความสุขในทุกวันได้แล้ว

พบกับเรื่องราวฉบับเต็มที่จริงๆ ที่การันตีความแซ่บ และสตรอง กับทุกเรื่องในงาน

มหัศจรรย์..ยิ้มสู้มะเร็ง : เรียนรู้-เข้าใจ-รักษาได้ ครั้งที่ 4
ในวันเสาร์ที่ 18 มีนาคม 2560 เวลา 8.30 – 12.30 น.
ณ ห้องประชุมอาทิตยาทรกิติคุณ อาคารสยามินทร์ ชั้น 7 โรงพยาบาลศิริราช

(ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ในการเข้าร่วมงาน)

สามารถลงทะเบียนเข้าร่วมงานได้ตามลิ้งนี้เลยค่ะ
https://goo.gl/jSv9lV
หรือสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่เบอร์โทร 083-291-1188 ค่ะ แล้วพบกันนะคะ