อีกเรื่อราวดีๆ จากเฟซบุ๊กชื่อ Soikaew Khamamala ได้โพสต์ถึงการย้ายสถานศึกษาจากเอกชนสู่โรงเรียนรัฐบาลของลูกสาว โดยบรรยายถึงสภาพแวดล้อม และวิธีการศึกษาของโรงเรียนรัฐบาลที่ชื่อว่าโรงเรียนเทศบาลหางดง หรือ โรงเรียนประชาคมสร้างสรรค์ ตั้งอยู่ที่ ตำบลหางดง อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่ โดยบรรยายว่าเป็นความโชคดี และยังชื่นชมไปยัง นายจำรูญ เร่งถนอมทรัพย์ นายกเทศมนตรีตำบลหางดง เพราะเชื่อว่า ท่านเคยดำรงตำแหน่งเป็นศึกษานิเทศก์ เลยเข้าใจว่าการลงทุนกับการศึกษาเป็นอะไรที่คุ้มค่า โดยบรรยายไว้ว่าไม่เคยเสียใจเลยที่ย้ายลูกออกจากโรงเรียนเอกชนมาโรงเรียนรัฐบาลที่ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมแพงๆ และไม่ได้เสียใจที่ไม่สามารถหาเงินมาจ่ายค่าเทอมอย่างคนอื่นได้ แต่คิดว่าเราต้องเลือกในสิ่งที่สร้างแรงกดดันให้ตัวเองน้อยลง เพื่อที่จะได้เลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งอย่างมีความสุขได้ เพราะแม่ดูแลลูกลำพัง ไม่มีตัวช่วย แต่ที่น่าดีใจมากคือ เราพบโรงเรียนที่ดีงามมากๆ คือ โรงเรียนเทศบาลหางดง ที่นี่ไม่เน้นเรียนหนัก แต่เน้นกิจกรรม มีชมรมต่างๆ ให้เลือกมากกว่า 15 ชมรม ปีแรกที่มาลูกสาวเลือกชมรมดนตรีไทย เพราะอยากเล่นลิเก (และก็ได้เล่นสะล้อด้วย) ปีนี้ลูกเลือกชมรม ศิลปะประยุกต์ เพราะอยากทำงานศิลปะ และได้เรียนทำอาหารด้วย

โดยการเรียนว่ายน้ำเป็นวิชาที่ต้องเรียนทุกปีทุกชั้น และการเรียนโยคะ ไอคิโด เป็นสิ่งที่สามารถสมัครเรียนได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และไม่จำกัดว่าต้องอยู่ชมรมไหน สามารถมาสมัครเรียนได้เลย ซึ่งลูกไปสมัครเรียนและเขามีอุปกรณ์ ทั้งชุดเสื้อผ้า เสื่อโยคะ ให้ อีกทั้งยังมีข้าวกล่องให้กินฟรี เพราะเรียนตอนเย็น ครูเกรงว่าเด็กจะหิว โดยผู้ปกครองก็สามารถมาเรียนกับเด็กๆ ได้ คือ มารับลูกก็แวะเรียนโยคะสักครึ่งชั่วโมงด้วยได้ และชมรมดนตรีสากลมีเครื่องดนตรีไฟฟ้าให้เลือกเล่นหลายชิ้น เคยเห็นเปียโนไฟฟ้า น่าจะมากกว่า 20 ตัวได้ ซึ่งที่นี่มีสระว่ายน้ำมาตรฐานที่ระดับจังหวัดใช้เป็นสนามแข่งได้โรงเรียนใกล้บ้าน เพื่อนนักเรียนนิสัยดี และที่ประทับใจมากอีกอย่างคือ ที่นี่มีนักเรียนที่ได้รับรางวัลเหรียญทองว่ายน้ำระดับภาค และที่ทำให้น้ำตาซึม คือ นักเรียนคนนั้นมีฐานะทางบ้านยากจนมาก เห็นภาพที่เขาถ่ายโชว์เหรียญที่บ้าน เรารู้เลยว่า หากไม่ใช่โรงเรียนแบบนี้ นักเรียนจนๆ คงมีโอกาสยากมากที่ลงสู่สนามกีฬาว่ายน้ำ เคยได้ดูน้องว่ายครั้งหนึ่ง ตอนไปส่งลูกสาวเรียนว่ายน้ำ เห็นการว่ายของน้องแล้วรู้สึกเป็นบุญตา น้องว่ายได้แข็งแกร่งและรวดเร็ว ท่าว่ายงามมาก และอดแอบหวังไม่ได้ว่า น้องน่าจะไปได้ไกลมากกว่านี้แน่ๆ

โดยผู้โพสต์ยังย้ำว่า แต่ก่อนกีฬาสำหรับลูกหลานคนจนเห็นจะมีแต่ กีฬาวิ่ง เพราะไม่ต้องใช้อุปกรณ์อะไร อาศัยแค่ความอึดอดทนอย่างเดียว กีฬาอย่างว่ายน้ำ เทนนิส หรือการเล่นดนตรี ซึ่งต้องมีอุปกรณ์ เด็กๆ ที่ยากจนทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น นายกเทศบาลหางดงเคยเป็นศึกษานิเทศก์มาก่อน เขาคงรู้ดีว่าการลงทุนสำหรับการศึกษา ลงเท่าไหร่ก็คุ้ม

ไม่ว่ากีฬา ดนตรี ทุกอย่าง หากโรงเรียนไม่ให้โอกาสเข้าถึง ลูกคนจนก็จะยังคงอยู่นอกเส้นขอบฟ้าโพ้น ไกลจนเอื้อมดวงดาวไม่ถึง อยากเขียนถึงโรงเรียนนี้มานานแล้ว และใจจริงอยากเขียนให้มากกว่านี้ แต่เอาเท่านี้ก่อน วันนี้ลูกสาวพามาเดินเล่นในสนามกีฬา ลูกชวนแม่เอามือแตะพื้นลู่วิ่ง และบอกว่าพื้นมันนุ่มๆ หยุ่นๆ นะ พื้นไม่ได้แข็ง เพิ่งรู้ว่า มันไม่ได้เป็นพื้นซีเมนต์ มันเป็นพื้นสนามวิ่งมาตรฐานจริงๆ วันหลังเรามาวิ่งกันนะ สนามนี้ตอนเย็นมีคนมาวิ่งกันพอสมควร แต่ไม่ได้หนาแน่น กำลังพอดี และยังมีลานออกกำลังกายและอุปกรณ์ออกกำลังกายอีกจุดหนึ่ง กว้างขวางมากทีเดียว ซึ่งสภาพแวดล้อมโรงเรียนยังดีมากด้วยโล่ง โปร่ง มองเห็นดอยสุเทพชัดเจน แจ่มใส อากาศถ่ายเทดีมากๆ ไม่ได้โฆษณาแต่นี่คือระบบการบริหารท้องถิ่นที่มีคุณค่าต่อท้องถิ่นจริงๆ

ที่มา – Soikaew Khamamala

คุณแม่เลี้ยงลูกลำพัง ต้องพาลูกออกจาก รร.เอกชนไป รร.รัฐ และได้รู้นี่คือโรงเรียนในฝัน