ทำไมตอนนั้นถึงตัดสินใจแต่งงานกับพี่แก้ว ?
อ๊อด : พี่ว่าในตอนนั้นเราเข้ากันได้ในหลาย ๆ เรื่อง คุยกันแล้วถูกคอ ส่วนสาเหตุที่เลิกกัน มีอยู่ระยะนึงมันไม่เกี่ยวกับโรคภัยที่พี่เป็น แต่เขาอยากทำอะไรใหม่ ๆ ในชีวิตของเขา เราก็คุยกัน พี่ก็บอกว่าแล้วแต่เขา ซึ่งทุกวันนี้เราก็เป็นเพื่อนกันยังคุยกันปกติ แค่เปลี่ยนสถานะจากสามี ภรรยา แต่ลูก ๆ ไม่เกี่ยว ยังดูแลเหมือนเดิม วันที่เขาเข้ามาคุยขอเป็นเพื่อน พี่ไม่ร้องไห้นะ เพราะพี่คิดว่าคนจะไปก็ต้องไป ยื้อไปก็ไม่มีประโยชน์ เรราก็แยกทางกันด้วยดี บ้านก็อยู่ด้วยกันแค่สถานะเปลี่ยนไป

แล้วการที่เราป่วยมันเป็นสาเหตุของการเลิกมั้ย ?
อ๊อด : ผมว่าไม่ใช่นะ ผมเป็นโรคเกี่ยวกับการอักเสบของข้อชนิดหนึ่ง สาเหตุมาจากภูมิต้านทานเรามีปัญหา ข้อนี้ไม่ดีมันอันตรายไปบอกสมองให้สร้างแคลเซียมมาเกาะไว้ ถ้าแคลเซียมเยอะมากมันก็จะติด อย่างคอผมมีทางเดียวคือผมต้องผ่าตัดคอ เรามีกระดูกคอหลายหลายซี่ตอนนี้ประมาณ 2 ข้อผมติดละ คือถ้ามีอุบัติเหตุชนข้างหลังผมคอหักเลย ถามว่าปวดขนาดไหน ผมโชคดีที่เป็นโรคกระดูกไขข้อแบบยึดติด มันไม่อะไรไปทับเส้นประสาท

ห่วงลูกสาวมั้ย ?
อ๊อด : ห่วงครับ แต่ว่าผมให้อิสระในการคิด สอนวิธีการคิดเขา เราก็เจอกันแทบทุกวัน เพราะโซเชียลนี่แหละทำให้เราคุยกันตลอด

น้องเบลล์เป็นห่วงคุณพ่อขนาดไหน ?
เบลล์ : เป็นห่วงแต่คุณพ่อไม่ค่อยบอก หนูก็คอยดูคุณพ่อตลอด ดีที่คุณพ่อชอบเล่นโซเชียล เขาก็จะอัปเดตตลอด ซึ่งถ้าย้อนไปวันที่คุณพ่อเลิกกับคุณแม่ตอนนั้นเราไปโรงเรียน แล้วคุณครูก็เอาหนังสือพิมพ์มาให้เราดู เราก็ร้องไห้ เสียใจ แต่เพราะเรายังเด็กคุณพ่อ คุณแม่ อาจจะไม่ได้บอกเรา แต่พอกลับมาบ้านก็มีการคุยกัน แต่ที่เสียใจกว่านั้นคือแม่มากระซิบข้างหูว่าจะเลือกอยู่กับใคร พอโตมาก็เข้าใจกันมากขึ้นว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ยังไงพ่อแม่ก็ทำหน้าที่ดูแลลูกอย่างดีมาตลอด

จริงมั้ยที่พี่ยังรอพี่แก้วอยู่ ?
อ๊อด : เป็นเพื่อนกันมากกว่า ถามว่ารอคงไม่รอ ยังไงก็ไม่กลับไปสถานะเดิม